Het vlakke land van Groningen
Er gaat niets boven Groningen, zeggen ze. Ik geloof het graag, het zal best, ik ben er een paar keer geweest, het spreekt mij niet aan. Vooral het vlakke land van Oost-Groningen niet. Dat land doet me denken aan “Hoe sterk is de eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant,” van Boudewijn de Groot. Misschien heeft hij die zin zelfs aan dat van godvergeten land over gehouden, wie zal het zeggen.
Hoe dan ook, die moeizaam trappende fietser bestaat niet meer, zelfs niet in een oosterstorm in Groningen. Welnee, de fietser trapt vrolijk fluitend mee op de voluit open gedraaide e-bike.
Jacques Brel en het vlakke land
Het land doet me denken aan Jacques Brel:
Wanneer de lage lucht vlak over het water scheert, wanneer de lage lucht ons nederigheid leert, wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is….
Dan kraakt mijn land
Mijn vlakke land
Hij bedoelde het Vlaamse land. Ik vind het minstens, zo niet meer van toepassing op Oost-Groningen.
Oost-Groningen, ooit het land van strokarton. Het land van de ‘rode maandagen’ van actievoorman Fré Meis om een fatsoenlijke loonsverhoging te bevechten. Het land van het ongezuiverd lozen op het Diep, wat de verzuchting bracht ‘het diep ligt als een doodskleed over het dorp Oude Pekela’.
Rita Arends schreef over die streek en die tijd een gedicht: “Waar stinkende strokartonfabrieken
zorgden voor werk voor de arme man……”
“Waar armoede en onderdanigheid
hoogtij vierden…...”
Suikerbiet, de opvolger van strokarton in het vlakke land
Je wordt er depressief van, net als toen ik door het gebied van de opvolger van strokarton, de suikerbiet, fietste. En ik laat de aardbevingen buiten beschouwing. Toch eerlijk is eerlijk, haar gedicht eindigt positief:
“..… een plek, veel mooier dan gedacht…..
….Het kanaal zo schoon dat je er kunt vissen, spelevaren en zwemmen…”.
Met dat kanaal bedoelde ze vermoedelijk het Diep waar in voorbije dagen vuil in een laag van centimeters op dreef. Levensgevaarlijke centimeters voor rokers: de schipper stak een heerlijke sigaret op, hij gooide de lucifer in het water. Net op tijd kon de dekknecht die lucifer opvangen voor die het vuil op het Diep in brand stak. Ach ja, das war damals.
En Drs. P schreef natuurlijk een lied over strokarton:
“….En wat betreft de nijverheid
….Dat gaat met strokarton Dat gaat met strokarton…”
Suikerbieten het nieuwe goud van Oost-Groningen?
Ach ja, Strokarton war damals en de vervuiling pikten we niet langer, die werd opgeruimd.
Suikerbieten vormden het nieuwe goud voor Oost-Groningen. Hele stapels zag ik, langs fietsend, liggen en die stapels vormden de enige hogere punten in een verder kaal, vlak land. Zelfmoordland noemde ik het en de geur kon daarbij heel goed het laatste duwtje zijn. Biet in suiker veranderen stinkt, de suikerbietencampagne herkent een Groninger aan de weeïge geur van de pulp die over het Groninger land walmt.
Dat troosteloze, eenzame en depressieve vlakke land roept contra krachten op. Het land zelf doet niets, het is de geest waar de tegenkrachten ontstaan. Dit stille gebied vraagt om harde blues, woeste rock en die is er, de westerlingen weten daar niet veel van.
Behalve van Noorderslag, hét festival over Europese popmuziek dat elk jaar in januari in de stad Groningen plaatsvindt, behalve dit jaar want corona…
het festival Hongerige Wolf
Minder bekend is Hongerige Wolf. Ergens diep in Oost-Groningen waar dat open land aangeeft dat de wereld hier, ongelogen, bijna ophoudt, ligt Hongerige Wolf. Aan de rand van de Dollard, het is een buurtschap met nog geen tachtig inwoners. Sinds acht jaar vindt hier het Festival Hongerige Wolf plaats. De basisbegrippen van de streek zijn aards, weids en daar voegen ze cultuur aan toe met bands als Swinder, Small Town Bandits, The Desmonds en Het Kanaal. Bands waar ik nooit van gehoord heb, dat zegt geen bal, mijn muziek roots liggen in de zestiger jaren in de Britse pop, niet in de Groningse klei.
Cuby and the Blizzards
En niet te vergeten, daar is altijd de invloed van Cuby and the Blizzards, uit Grolloo, gelegen onder Assen. Een eind van Groningen vandaan, het is de blues van vergeten, armoedige streken, waar een mager loon het hard werken beloonde. Net als in Groningen.
Misschien gaat er echt niets boven Groningen.
Wil je naar het contactformulier? Klik hier
Als je mij op mijn persoonlijke Facebook wil volgen, klik hier
Wikipedia, de meest interessante site voor weetjes over wat dan ook, klik hier